بر سر در ورودي بزرگ نوشته شده مسجد امام سجاد ^ع. با نهادن پاي راستم در گودي مسجد...

مسجدي با قدمتي بيش از چهل و پنج سال و با امام جماعتي از نسل سالكان و زاهدان راه حق و حقيقت و عارفي از آخرين حلقه شاگردان آیت الله حاج شیخ علی محمد بروجردي و تلمذ کرده محضر مبارک مرجع عالیقدر جهان اسلام آیت الله العظمی بروجردی، مراد و مرشدم مرحوم آيت الله رحمت الله کوشکی مشهور به آقاي صاحب الزماني، پدر معلم شهيد علي مجلسي و استاد مسلم قرآن و فقه.

كسي كه تقوي عملي اش بر قلوب مردم منطقه به اثبات رسيده بود. و تا آخر عمر فقط تكه پارچه اي، دستار سرش بود. اوج زي طلبگي او در كفش هاي گالش پلاستيكي اش نمايان بود. از سوي مرحوم آيت الله فاضل لنكراني پيام آمد كه جهت تدريس به حوزه هاي علميه قم تشريف بياوريد كه ايشان سكوت اختيار كردند.

پاي چپم را درون حياط مسجد بر زمين مي گذارم. اثري از حوض بزرگ درون حياط نيست و كل محوطه جديداً سنگفرش شده است. پاي راستم را بلند مي كنم...

ظهر ماه رمضان است جمعيت فراوان، صحن مسجد، حياط و پياده روي اطراف مسجد را پر نموده اند و با عشق پشت سر آقا اقامه نماز مي كنند. پاي چپم را بر زمين مي گذارم....

(قلم چندين باره مي ايستد و كنج عزلت و سكوت انتخاب نموده ، همراهي نمي كند. همچون طفلكي نازنين دستي بر سر و رويش مي كشم و از او تمنا مي كنم كه مرا ياري كند. چه بنويسم از يوم الحسرة. ديدم راست مي گويد راست مي گويد) اسطوره صبر و استقامت و آئينه تمام قد ايستادگي و مقاومت و مردانگي علي زراسوند (كه يك چشم و دو پاي خود را نذر سردار كربلا نموده) با شهيد ناصر موسيوند، رضا، داریوش در حال بگو و بخندهاي هميشگي اند. شهيد امير فاضل با شهيد سعيد حسيني و حاج ميري و آيت و فريبرز و حجت منيري و شهيد زارع در حال صحبت اند. شهيد سعدي موسيوند با احمد معظمي و حبیب روزبهانی درباره كلاس هاي درسش در دانشگاه تهران گفتگو مي كنند. محسن جد غريب كه عباس احسانبخش، احمد موسيوند، حسن زاده، علي و احمد و رحيم معظمي، شهيد ماكناني، شهيد محسن و مرحوم عمو غلام را دور خود جمع كرده و از كاظم خبر آورده كه عملياتي ديگر در راه است و خودتان را آماده كنيد. منوچهر ابراهیمی، مجتبي، حميد گودرزي ،محمود كماسي،فتح الله كزازي، عابد گودرزي، محمد زرعی روزبهانی، حسن، مسعود تقوي........                            در كانون خاطره ها، جمع بچه ها جمع است.

هنگام ورود به صحن مسجد بايد ابتدا از دالان كوچك كفشداري كه در سمت چپ صحن است عبور كني. به سمت كفشداري گام بر می دارم و خواستم كه پاي راستم را بر روي زمين آن دالان تنگ و باريك بگذارم كه بر خود نهيب زدم مواظب باش مواظب باش مواظب باش... 

در سال هزار و سيصد و چهل و دو بنيان مسجد را گذاشت. مردي متمول با ثروتي فراوان. اهل خيرات و مبرات. انساني با تقوا و اهل حلال و حرام. و دعاي خير طفل هاي يتيم فراواني نگهبانش. اصرارش بر امام جماعت شيخ رحمت الله بود و لا غير و هم عقيده با آقاي صاحب الزماني كه مسجد جاي عبادت است و بس و هرگز اجازه نصب عكس و پوستر و گذاشتن پشتي و مصرف دخانيات و خوردن و پذیرایی داده نشد. و مي گفت: ثروت ها رفتني اند و فقط باقيات صالحات ماندني است و به سخن گهربار مولايم علي^ع اقتدا نموده ام ( اي انسان سهم تو از دنيا به اندازه قبر توست).

وصيتش انجام شد. دفن در راهروي تنگ كفشداري مسجدش. و بالااجبار نمازگذار بايد بر روي قبر او پا گذاشته و داخل صحن مسجد شود. بوسه بر پای نماز گذار. و تو چه میدانی از این راز؟ خدايا چه كسي دلش مي آيد بر روي چنين انسان نازنيني پا بگذارد. و بي شك با خواندن فاتحه از او ياد مي كني. سنگ قبرش بر ديوار اسارت او را در خاک فریاد می زند: حاج رضا عاجز (روحش قرين رحمت و بخشش قادر مطلق باد)  

عباس